Na onze 5e tevens laatste (mislukte) ICSI hadden we na 12 dagen slechts 1 evaluatiegesprek met de arts, verder geen nazorg vanuit het ziekenhuis. Dat moet je zelf regelen. Ook zocht ik hulp bij meerdere therapeuten om te leren omgaan met rouw en verlies. 

 

Rouwen om het kindje wat je nooit in je armen hebt gehad is een intens rouwproces wat vaak onderschat wordt. Deels begrijpelijk, want meestal rouw je om een dierbare (tastbaar) wat je verloren bent en hier gaat het om Ongezien verlies.

 

Er open over spreken is zeker helpend, alleen kun je je lichaam niet 'overslaan', want zij weet juist alles en ook weet te herinneren vanuit celgeheugen. 

 

Zodoende wilde ik op een lichte wijze hulp aanbieden aan vrouwen met een (nog) onvervulde kinderwens met als doel "beweging, lichaam ervaren, voelen en dan indien gewenst hierover praten". 

 

Deels haal ik mijn kennis en kunde uit eigen ervaringen en deels door aanvullende opleidingen in lichaamsgerichte coaching zoals massage en medische qi gong. Ook door mijzelf te verdiepen door het lezen van vakgerichte artikelen vanuit meerdere visies en achtergronden. 

 

Ook op de weg van mijn kinderwens was er de neiging om in mijn hoofd te gaan leven. In het hoofd leven heeft als gevolg dat je geen contact hebt met de rest van je lichaam. Je voelt dus weinig verbinding met je romp, bekken, benen, voeten en ..de aarde. 

 

Je kunt er gewoonweg niet bij komen, dat is geen onwil, maar onkunde. Ook heeft het als gevolg dat je gemakkelijker angst ervaart en bang wordt, daardoor hoger en oppervlakkiger gaat ademen. Hyperventilatie is energetisch gezien gestegen angst. Angst die niet gevoeld kan worden, stijgt.

 

Begin 2006 ben ik door mijn leidinggevende Gespecialiseerde Uitzendbureau Zorgsector 'in mijn kraag gegrepen' met zoiets van "en Nu ga je hulp zoeken ...en als jij het niet doet, doe ik het en dan ga ik met je mee".

Ik schrok me rot en dacht "no way, zij gaat niet mee". Ergens was ik haar ook dankbaar en ik mocht haar wel en we hadden een goede werkverhouding, wist dat ze dit serieus meende. Ik had het zelf niet door, maar eigenlijk was ik op weg naar een fikse burn-out. 

 

Na een intakegesprek bij een vrijgevestigde ggz-psycholoog (trauma), kon ik daar niet meer terecht.

Vervolgens via mijn toenmalige dansdocente bij een danstherapeut 3 sessies danstherapie gevolgd, maar dat ging wel zo rap en kon ik mentaal emotioneel niet bijbenen. 

Toen zag ik in hetzelfde gebouw een flyer over lichaamsgerichte therapie. Daarmee trof ik het ontzettend goed, krap 5 jaar later, na intensieve therapie stond ik figuurlijk steviger op eigen benen.

Dit heeft mij van binnenuit een ander mens gemaakt wat aan de buitenkant blijkbaar zichtbaar was.