ACTIE t/m 30 januari 2025.

Gevoelens, waar zitten die?

In je hoofd? In je lichaam? Allebei. 

Natuurlijk helpt het om te praten over je gevoelens van verdriet, gemis, frustratie, teleurstelling, boosheid. 

Het lucht je hart en vooral als je voelt dat de ander er voor je is, (nagenoeg) oordeelloos luistert. 

Echter helpt 'alleen' praten vaak onvoldoende om je gevoelens een zodanige plaats te geven dat je er geen last meer van hebt.

Vandaar Lichaamsgerichte Coaching en bijv. massage kan verlichting bieden bij psycho-somatische klachten (fysieke klachten met een mentaal-emotionele oorzaak). 

Deze visie en werkwijze is overigens niks ten nadele van professionals die hel(p)ende gesprekken voeren, want ik geloof dat beide vormen helpend zijn.

Zo ook met reguliere en niet reguliere hulpverlening. 

Ik zou het heel waardevol vinden als beide soorten hulp in elkaar zouden overvloeien.

"Je leven mág stromen!

Soms kalm en soms onrustig."

Waarom helpt "alleen praten" vaak onvoldoende? 

In energetisch opzicht omvat het lichaam de meest compacte / dichte energie en dat is óók de reden waarom je in je hoofd alles op een rijtje denkt te hebben, maar fysiek bijv. weinig energie hebt om weer te kunnen genieten van het goede in je leven. 

Dát kan verwarrend zijn! 

Gedachten en Gevoelens zijn niet fysiek tastbaar en dus van een minder compacte energie en daardoor minder (be)grijpbaar.

Tevens schijnt het zo te zijn en dat weet ik ook uit eigen ervaring dat wanneer je over met name onverwerkte pijnlijke ervaringen spreekt, dat je lijf die ervaring opnieuw activeert ('iets' met de werking van het zenuwstelsel). Dit is deels afhankelijk van hóe de ander reageert op je verhaal, er kan zijn, of je je gehoord, gezien voelt. 

Je lichaam herinnert zich voorgaande ervaringen

Elke lichaamscel weet wat er met jou is gebeurd, zelfs van voor je eigen conceptie (voorouderlijke energie). Je draagt een stuk van je voorouders in je eigen lichaam. 

Ook al denk je dat je proces van rouw psychisch allemaal op een rijtje hebt, je lichaam loopt daarin altijd wat achter, omdat dit de meest compacte energie is om het zomaar te zeggen waar de ervaringen / herinneringen aan gebeurtenissen blijven 'plakken'.  

Je lijf als 'kapstok' met herinneringen

De herinnering van ervaringen haken als het ware ergens in, in je lijf. 

Nét alsof je een kapstok in en aan je lichaam hebt waar van alles aan opgehangen wordt. Als een kapstok vol raakt met jassen wordt hij topzwaar en raakt uit balans...valt om.

De Druppel die de emmer doet overlopen 

Opeenstapeling van ervaringen in je lichaam doet zich wanneer er bijna geen ruimte is om op adem te komen.

Ook stapelen ze op als je probeert om onprettige gevoelens 'weg te duwen'. Dit wegduwen gaat vaak onbewust en dat doe je om te overleven. 

Je moet tenslotte verder, hup, vooruit, gaan! Je stort je bijv. op een leuke (nieuwe) hobby, gaat vaker sporten, je huis verbouwen.

Je zet je actiever in op je werk of maakt lekker overuren. Eigenlijk best logisch, toch?! Voor mij wel, ik heb het lang volgehouden.

Het volhouden houdt een keer op, want het put je energievoorraad uit....en dan loopt je emmer over...of je raakt uitgeblust, opgebrand, 'give it a name'.

Als je iets moet volhouden, dan is de maat ook een keer vol, genoeg. Of je dat nu besluit of dat je lijf dit heel duidelijk laat zien, voelen.

Volhouden gaat op wilskracht.

Omdat je je lichaam altijd bij je hebt, loopt je lichaam altijd wat achter ten opzichte van het mentaal-emotionele deel in het verwerken van vervelende dan wel traumatische ervaringen, zelfs als je het idee hebt dat je er psychisch wel klaar mee bent.

Je gedachten & gevoelens komen en gaan.

Je lijf heb je altijd bij je of je wilt of niet. 

Zo van "nou mensen, dat hebben we ook weer gehad, opgelost ....what's next?"

.....maar dan ...een paar weken, maanden of zelfs jaren later overvalt je een moeheid die je niet kunt plaatsen bij je dagelijkse activiteiten.

Moe! Moe! ennn nog eens Moe.....alsof er een zware deken op je valt die het opstaan belemmert. 

Dit is Overleven i.p.v. Leven en dat kost uiteindelijk veel, heel veel energie en werkt uitputtend. Op Dat moment start je fysieke rouwproces. Je kunt er niet meer omheen en "móet" wel aan de slag met het je verlies een plek te geven.

"Wat is de zin van rouwen?"

Rouw en Zin geven aan je Leven

Manu Keirse noemt het rouwarbeid met rouwtaken.

Ik vind dat mooi verwoord, want rouwen en tegelijkertijd je leven hervatten doe je namelijk niet even. 

Het is echt werken aan jezelf, gepaard gaand met hier een traan en daar een lach.

Stay with the pain and sorrow (don't walk away from it), because the Wound is the place where the Light enters you.

~ Rumi ~ 

Vandaar dat ik Lichaamsgerichte Coaching aanbied, want dan kun je (samen met mij) die 'kapstok' ordenen en opruimen. 

Ik kijk hierbij liefst een stap verder dan enkel een fysieke klacht.

Helderheid op het ontstaan van klachten draagt bij aan de oplossing ervan. Je hoeft niet per sé mentaal emotioneel te graven, want je lichaam geeft vaak voldoende signalen af. Aandachtig aanwezig zijn in je lichaam. 

• Rust in je lijf en je hoofd?
• Weer kunnen en mogen spelen en genieten van jouw leven?
• Vertrouwen in je lichaam? 
• Beter kunnen slapen? Dat is niet alleen fijn, maar ook noodzakelijk voor een goed herstel.
• Creativiteit, creatiekracht ontwikkelen?
• Met compassie naar jezelf en je onvervulde kinderwens leren kijken.
• Zachtheid in je lijf en leven toelaten? 
• Leren om expressie te geven aan wat jou raakt.
• Hulp bij het begeleiden van jouw 'zielekindjes' naar de plaats van licht en liefde?